Wspominając Sługę Bożego

Fot. Bożena Cieślak

 

W Liście Pasterskim Bp. Henryka Tomasika

W I Niedzielę Wielkiego Postu w kościołach diecezji radomskiej odczytywany był List Pasterski Księdza Biskupa Henryka Tomasika. Początek Listu zawierał odniesienie do Sługi Bożego Biskupa Piotra Gołębiowskiego. Poniżej zamieszczamy cały List Pasterski.

„W imię Chrystusa prosimy: pojednajcie się z Bogiem (2 Kor 5,20)”

 

List pasterski na I Niedzielę Wielkiego Postu 2016 roku

Boże słowo, które rozważamy w Liturgii I Niedzieli Wielkiego Postu ukazuje nam Chrystusa, który jest przewodnikiem człowieka na drogach życia.

Niezwykle ważny jest dobry przewodnik, szczególnie w trudnych sytuacjach. Takim dobrym przewodnikiem był Sługa Boży Biskup Piotr Gołębiowski. W czasie wojny, pełniąc misję proboszcza parafii Baćkowice, pomagał swoim parafianom w trudnych chwilach. Gdy przeszła linia frontu wierni razem ze swoim duszpasterzem wracali do opuszczonych domów. Trzeba było przejść przez zaminowane pole. Ofiarny duszpasterz poszedł pierwszy z różańcem w ręku do swej parafii i zachęcał: „Chodźcie za mną”, „Idźcie po moich śladach”. Sam zawsze szedł za Chrystusem.

1. Wpatrujemy się dzisiaj w Chrystusa, który pokonuje szatana i daje nam konkretne wskazania, jakby chciał powiedzieć: „Chodźcie za mną”, „Idźcie po moich śladach”. Chrystus mówi do każdego z nas:

- „Nie samym chlebem żyje człowiek”;

- „Panu, Bogu swemu, będziesz oddawał pokłon i Jemu samemu służyć będziesz”;

- „Nie będziesz wystawiał na próbę Pana, Boga swego”.

„Nie samym chlebem żyje człowiek”. Te słowa Zbawiciela są zachętą do pogłębiania naszego życia duchowego. U jego podstaw jest wiara, będąca odpowiedzią na Boże słowo. „Wiara jest osobowym przylgnięciem całego człowieka do Boga, który się objawia …” (KKK 176,177). Dlatego „uczyniwszy na wieki wybór, w każdej chwili wybierać muszę” (Jerzy Liebert).

Święty Paweł, w Drugim Czytaniu dzisiejszej Liturgii, przypomina: „…sercem przyjęta wiara prowadzi do sprawiedliwości, a wyznawanie jej ustami – do zbawienia”. Perspektywa zbawienia wiecznego jest dla chrześcijanina motywem pogłębiania i ożywiania wiary.

Głębokie przeżywanie tajemnic naszego zbawienia ułatwia nam modlitwa Drogi Krzyżowej i Gorzkich Żali, a szczególnie liturgia Triduum Paschalnego. Liturgia Wielkiego Czwartku wprowadzi nas w wydarzenia związane z Ostatnią Wieczerzą. W Wielki Piątek rozważamy Mękę i śmierć Chrystusa. „Na Niego Bóg wylał swe bezgraniczne miłosierdzie, czyniąc z Niego „wcielone Miłosierdzie” (por. Misericordia Vultus, 8). Wigilia Paschalna ukazuje nam znaki Bożego miłosierdzia, a przede wszystkim samego Chrystusa Zmartwychwstałego, który pokonuje zło, śmierć oraz szatana i daje człowiekowi nowe życie. Postarajmy się o bardzo liczny udział w tych nabożeństwach. Na liturgię Wigilii Paschalnej przynieśmy świece. Będziemy wspólnie dziękować za nasz osobisty Chrzest oraz Chrzest Polski, który stał się fundamentem naszej państwowości. Dokonamy w tym dniu także odnowienia przyrzeczeń Chrztu Świętego. „Niech Wielki Post w Roku Jubileuszowym będzie przeżywany jeszcze bardziej intensywnie, jako ważny moment, by celebrować miłosierdzie Boga i go doświadczać” (Misericordia Vultus, 17) – zachęca nas Ojciec Święty Franciszek.

2. Rozważanie wydarzeń, które mówią o miłości Pana Boga do człowieka kształtuje w nas wiarę, która może mieć kształt miłości. „Wierzyć – kochać. To jedno. Gdy się to zrozumie – dziwne wydają się wszelkie „wątpliwości” wiary. Kto kocha, nie ma wątpliwości” (Anna Kamieńska, Notatnik 1965-1972, Poznań 1982, s.139). Ojciec Święty Benedykt XVI uczył nas: „Wiara, która jest świadoma miłości Boga objawionej w przebitym sercu Jezusa na krzyżu, ze swej strony prowokuje miłość” (Deus caritas est, p.39).

Chrystus, pokonujący szatana, mówi do nas w dzisiejszej Ewangelii: „Panu, Bogu swemu, będziesz oddawał pokłon i Jemu samemu służyć będziesz”. Jest to zachęta skierowana do nas, aby Pan Bóg był w centrum naszego życia, na pierwszym miejscu. Do tego zachęca Boże słowo. Pierwsze Czytanie dzisiejszej Liturgii ukazuje wiarę Ludu Bożego Starego Testamentu. Lud ten wyznaje swoją wiarę przez postawę ofiary: „Teraz oto przyniosłem pierwociny płodów ziemi, którą dałeś mi, Panie”. Ważnym znakiem miłości jest poświęcenie i ofiara. „Miarą miłości jest miłość bez miary” – mawiał Św. Franciszek Salezy. Taką miłość bez miary objawił Chrystus w Tajemnicy Męki i Krzyża. Ta miłość Chrystusa jest zachętą i zobowiązaniem do naszej wdzięczności. Najważniejszym znakiem naszej wdzięczności i miłości jest udział we Mszy Świętej, która jest uobecnianiem Ofiary Chrystusa. Msza Święta ma także piękne określenie: „Eucharystia”. Oznacza to wielkie dziękczynienie. Udział pobożny, świadomy, czynny i pełny jest bardzo ważnym wyznaniem wiary. Piękne przykłady dostrzegamy w postawie pierwszych chrześcijan: W 304 roku odbywał się proces młodych chrześcijan z Abitene. Byli oskarżeni o to, że złamali obowiązujące prawo i uczestniczyli we Mszy Świętej. Na pytanie sędziego o to, dlaczego złamali obowiązujące prawo, jeden z młodych chrześcijan odpowiedział: „Czy ty wiesz, czy ty rozumiesz, że chrześcijanin nie może żyć bez Mszy Świętej…?”

Udział w Eucharystii nie tylko wyraża naszą miłość do Chrystusa, ale także kształtuje ją i pogłębia. Niech Wielki Post stanie się na nowo okazją do postanowienia, aby każdą Mszę Świętą przeżywać jeszcze bardziej w sposób pobożny, świadomy, czynny i pełny. Drodzy Rodzice! Pomóżmy dzieciom ukochać Mszę Świętą. Przygotowanie do Pierwszej Komunii Świętej jest przygotowaniem do „pierwszego pełnego uczestnictwa w Eucharystii”. Niech zaangażowanie rodziców nie zakończy się w dniu I Komunii Świętej dziecka.

Wspólny udział we Mszy Świętej oraz pomoc w tym, aby dzieci coraz lepiej uczestniczyły w Najświętszej Ofierze jest ważnym egzaminem z wiary, który składają rodzice.

3. Dobry udział we Mszy Świętej owocuje duchem ofiary wobec drugiego człowieka. „Miłosierdzie Boże zmienia serce człowieka i pozwala mu doświadczyć wiernej miłości, sprawiając, że i on staje się zdolny do miłosierdzia. Wciąż odnawiającym się cudem jest fakt, że miłosierdzie Boże może opromienić życie każdego z nas, pobudzając nas do miłości bliźniego i tego, co tradycja Kościoła nazywa uczynkami miłosierdzia względem ciała i duszy… Dlatego życzyłem sobie, „aby chrześcijanie zastanowili się podczas Jubileuszu nad uczynkami miłosierdzia względem ciała i duszy” – napisał Ojciec Święty Franciszek w Orędziu na Wielki Post 2016 roku. „Poprzez uczynki względem ciała – dotykamy ciała Chrystusa w braciach i siostrach, którzy potrzebują, by ich nakarmić, odziać, przyjąć do domu i nawiedzić, a poprzez uczynki duchowe – dawanie rad, pouczanie, darowanie uraz, upominanie i modlitwę, obcujemy bardziej bezpośrednio z naszą własną grzesznością”.

W Roku Miłosierdzia wprowadźmy do naszych modlitw i praktyki miłości bliźniego jeszcze pełniej uczynki miłosierdzia względem duszy: grzeszących upominać, nieumiejętnych pouczać, wątpiącym dobrze radzić, strapionych pocieszać, krzywdy cierpliwie znosić, urazy chętnie darować, modlić się za żywych i umarłych.

Niech nie zabraknie czynnej pomocy potrzebującym przez praktykę uczynków miłosierdzia względem ciała: głodnych nakarmić, spragnionych napoić, nagich przyodziać, podróżnych w domu przyjąć, więźniów pocieszać, chorych nawiedzać, umarłych pogrzebać.

Naśladując Św. Siostrę Faustynę modlimy się tak jak Ona: „Dopomóż mi …o Panie, aby oczy moje były miłosierne …, aby słuch mój był miłosierny…, aby język mój był miłosierny, … aby ręce moje były miłosierne..., aby serce moje było miłosierne… Niech odpocznie miłosierdzie Twoje we mnie, o Panie mój”.

4. Usłyszeliśmy w dzisiejszej Ewangelii słowa Chrystusa: „Nie będziesz wystawiał na próbę Pana, Boga swego”. W czasie Wielkiego Postu rozważamy wielkość Bożego miłosierdzia. Pan Bóg otwiera pomocną dłoń skierowaną do człowieka. „Pan Bóg stworzył nas bez nas – nie zbawi nas bez naszej zgody” – tak Św. Augustyn zachęca nas do świadomej współpracy z Miłosiernym Ojcem.

         „Nie będziesz wystawiał na próbę Pana, Boga swego”. Taką formą „wystawiania na próbę Pana Boga” jest odrzucanie obiektywnego porządku moralnego i Bożych przykazań.

Wielką niewdzięcznością wobec kochającego Chrystusa jest zaniedbywanie niedzielnej Mszy Świętej. Bolesnym zjawiskiem jest odrzucanie sakramentalności małżeństwa i aprobata tak zwanych „wolnych związków” nawet przez osoby, które uważają się za katolików. Z prawdą o świętości i sprawiedliwości Pana Boga stoją w sprzeczności liberalne poglądy odrzucające naukę Kościoła na temat rodziny i małżeństwa, godności osoby ludzkiej i jej prawa do życia od chwili naturalnego poczęcia aż do naturalnej śmierci.

Okres Wielkiego Postu to czas nawrócenia, przemiany umysłów i serc. To także szczególny czas powrotu do Chrystusa. Cennym darem dla Chrystusa będzie uporządkowanie życia przez osoby żyjące w związkach niesakramentalnych.

5. Niech każdy z nas w swoim sumieniu powie Panu Bogu o tym, co jest moim błędem wobec kochającego Ojca i z Bożą pomocą niech podejmie trud przemiany życia, tak aby naprawdę zasługiwało ono na nazwę życia chrześcijańskiego. Dobrze wykorzystajmy czas rekolekcji parafialnych z dobrze przygotowanym i przeżytym Sakramentem Pokuty. Tak, jak Święty Paweł mówimy: „W imię Chrystusa prosimy: pojednajcie się z Bogiem” (2 Kor 5,20).

Matkę Najświętszą, Matkę Miłosierdzia, wiernie stojącą pod Krzyżem Pana – prosimy o pomoc w naszych powrotach do Chrystusa.

Na trud przemiany naszego życia z serca błogosławię.

+ Henryk Tomasik

Biskup Radomski

Radom, Środa Popielcowa 2016 r.