Z Maryją w herbie

Wniebowzięcie Maryi

„Za przykładem Maryi zwróćmy myśli i pragnienia w górę, gdzie Chrystus Pan na prawicy Bożej siedzący. W zjednoczeniu z Nim i dla Niego będziemy modlić się, pracować, walczyć ze złymi skłonnościami. Będziemy pełnić czyny miłości bliźniego, mężnie dźwigać krzyż codziennego utrudzenia. W zamian spodziewać się mamy udziału w szczęściu i chwale Matki naszej. […]

Ewangelia św[ięta] wprowadza nas do skromnego domku Zachariasza i Elżbiety. Na powitanie, wypowiedziane pod natchnieniem Ducha Św[iętego] przez Elżbietę, Maryja odpowiada pieśnią «Magnificat». Ze słowami tej pieśni w Niepokalanym Sercu i na ustach Najświętsza Dziewica opuszcza ziemski padoł, a przenosi się do niebieskich przybytków, gdzie Jej Magnificat rozbrzmiewać będzie na wieki. Pan Wszechmocny uczynił Jej wielkie rzeczy, powołał Ją do godności Bożej Rodzicielki, zachował od zmazy grzechu pierworodnego, nie dopuścił, by Jej dziewicze ciało uległo skażeniu i rozsypało się w proch, jak ciała innych ludzi. «Syn Boży czcząc swą Matkę, uchronił Ją od rozkładu grobu».”

Sł. B. Bp P. Gołębiowski

„Kółko Różańcowe” 43(1952) nr 8, s. 209-210.

15 VIII 2016 r.