Dobry Pasterz dusz ludzkich
„Wzrusza nas obraz pasterza, troskliwego o dobro powierzonych mu owieczek. Już wczesnym rankiem dobry pasterz prowadzi swe owce na pastwisko, gdzie znajdą pokarm i napój. Jeśli grozi owcom jakieś niebezpieczeństwo, broni je przed wrogiem. Pilnie poszukuje zbłąkanych owieczek, a znalazłszy je, przyprowadza do stada. Wreszcie pod wieczór spędza wszystkie owce do wygodnej zagrody, aby zaznały odpoczynku po całodziennym utrudzeniu.
Obraz ten jest blady wobec Jezusa Chrystusa. dobrego pasterza dusz ludzkich. Z niepojętej ku nieśmiertelnym duszom miłości, Syn Boga żywego staje się człowiekiem i oddaje za nie co ma najdroższego – życie własne, życie Boga-Człowieka. «Dobry pasterz daje życie swoje za owce swoje». To niezwykłe w dziejach świata poświęcenie się stawia Jezusa Chrystusa na czele olbrzymiej rodziny ludzkiej, której On, Dobry Pasterz, swą nauką z nieba przyniesioną i przykładem najdoskonalszego życia ukazuje najwyższy cel człowieka: oddanie chwały Panu Najwyższemu, a przez to zapewnienie sobie prawdziwego szczęścia.
W pielgrzymowaniu do Pana Boga i własnego uszczęśliwienia grożą duszom ludzkim niemałe niebezpieczeństwa, pochodzące bądź ze strony szatana i świata, bądź ze strony skażonej przez grzech pierworodny natury ludzkiej. Chrystus, Dobry Pasterz, broni swe owieczki przed tymi wrogami. Nie dość, że nas wyzwolił z przemocy szatana, «zmazawszy cyrograf dekretu, który był nam przeciwny», ponadto zostawił ostrzeżenia i środki zaradcze przeciwko zakusom wrogów duszy ludzkiej. Głównym lekarstwem na niedomagania nasze duchowe jest On sam. Rzecz niesłychana, aby jakikolwiek pasterz dał siebie za pokarm owieczkom swoim. Jedynie Chrystus Pan to uczynił, zostawiając swe Ciało i Krew jako pokarm i napój duszy ludzkiej. Miłość pasterza ku owcom nie może być już dalej posunięta, zwłaszcza, gdy zważymy, jaka ta miłość. Najpierw – czynna, ponieważ Chrystus najdokładniej zna swoje owieczki, ich bóle i cierpienia, pragnienia i potrzeby, a owieczki znają Chrystusa z Jego wszechmocy i miłosierdzia, jakie okazuje, śpiesząc nieszczęśliwym z pociechą i pomocą.
Po wtóre, miłość Chrystusa ku duszom ludzkim jest bezinteresowna. Zwykli pasterze, opiekując się owcami, mają na myśli własną korzyść. Chrystus myśli jedynie o chwale Ojca i uszczęśliwieniu owieczek.
Wreszcie miłość Chrystusa ku ludziom jest powszechna, gdyż obejmuje bez wyjątku wszystkich, «tych, którzy są blisko Niego i tych, którzy – daleko»”.
Sługa Boży Bp Piotr Gołębiowski
„Siewca Prawdy” 2(1932) nr 15, s. 2
25 IV 2021 r.
Bądź na bieżąco. Polub - prosimy - stronę
Sługi Bożego bp. Piotra Gołębiowskiego na Facebooku:
www.facebook.com/bppiotrgolebiowski
Powrót do strony głównej - KLIKNIJ
Zapraszamy, zobacz też ostatnie posty: